γράφει ο Κώστας Καλτσής
Επιτέλους συγκροτήθηκε κυβέρνηση που ορκίστηκε κιόλας με «κορμό» τη Ν.Δ., πρωθυπουργό τον κ. Αντώνη Σαμαρά, τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα, αρνήθηκε να μετάσχει επιλέγοντας το θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτή η εξέλιξη μπορούσε να υπάρξει και μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, χωρίς να χρειάζονταν νέα προσφυγή στις κάλπες στις 17 Ιουνίου και θα είχε λήξη νωρίτερα η παρατεταμένη περίοδος ακυβερνησίας, αβεβαιότητας και ανησυχίας των πολιτών.
Οι δύο προσφυγές στις κάλπες ανέδειξαν σημαντικά ζητήματα, που έχουν άμεση σχέση με τη βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, τα φοβερά αδιέξοδα των πολιτών, τους οποίους η απόγνωση οδήγησε σε επιλογές που στο παρελθόν θα φαινόταν ως έκπληξη, αλλά όχι σε αυτή τη χρονική περίοδο.
Η αποτυχία της υπό τον κ. Γιώργο Παπανδρέου κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και εκείνης υπό τον κ. Παπαδήμο, έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα ασύντακτης χρεοκοπίας, στο απόλυτο οικονομικό αδιέξοδο και τους πολίτες στην απόγνωση ως την εξαθλίωση.
Αυτά τα δεδομένα μαζί και οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας, εξόργισαν τους Έλληνες που έδωσαν μεγάλη δύναμη στα κόμματα που έκαναν σημαία τους την καταγγελία - κατάργηση των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, ενώ έστειλαν στον πάτο το ΠΑΣΟΚ (που σχεδόν διαλύθηκε) και το ΚΚΕ που έμεινε αγκυλωμένο σε ξεπερασμένες πολιτικές.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Αλέξη Τσίπρα από το 4,5% έφτασε στο 16.5% στις 6 Μαΐου και στο εντυπωσιακό 26,89% τελικό ποσοστό στις 17 Ιουνίου, για να πλειοψηφήσει τελικά η Ν.Δ με ποσοστό 29,66%. Αξιοσημείωτο είναι και το ποσοστό των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» με 7,51% και της «Χρυσής Αυγής» με 6,92%.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου η σύγκρουση των δύο μονομάχων ήταν σφοδρή με κυρίαρχα συνθήματα «ευρώ ή δραχμή» (ΝΔ), «ναι στο ευρώ, κατάργηση του μνημονίου» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως έπασχε από διγλωσσία. Ασάφεια, αναντιστοιχία λόγων και προθέσεων, γεγονός που φόβισε πολλούς για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα.
Απόδειξη αυτής της αβεβαιότητας ήταν η απόσυρση από τις Τράπεζες καταθέσεων που υπερέβησαν τα 10 δις ευρώ σε είκοσι μέρες. Όλα αυτά όμως δεν αναιρούν τη σπουδαιότητα του μεγάλου ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο πρέπει να πούμε ότι ο αντιμνημονιακός του αγώνας ταρακούνησε τους εταίρους – δανειστές μας, αλλά επέβαλε και στα άλλα κόμματα να αρχίσουν να ομιλούν για επαναδιαπραγμάτευση και να το συζητούν και στην «άλλη» Ευρώπη.
Τώρα με την συγκρότηση της Κυβέρνησης από τη Ν.Δ, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ (ποιος θα περίμενε ποτέ τέτοια εξέλιξη, δηλαδή να στηρίζεται η Ν.Δ. για να σώσει τη χώρα από εκείνους που τη βούλιαξαν) και της ΔΗΜ.ΑΡ. οι πολίτες προσδοκούν να υπάρξει σταθερότητα, ελάφρυνση βαρών, αναπτυξιακή πορεία με επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων με δεδομένο ότι τα μέτρα λιτότητας όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς αλλά και υποχρεώνουν τους Έλληνες να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες.
Πέραν αυτών, η κυβέρνηση πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν ότι απέναντί της έχει ένα σοβαρό «μπλοκ» αντιμνημονιακών δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», η «Χρυσή Αυγή» και το ΚΚΕ, δεν προτίθενται να της δώσουν ούτε μιας μέρας περιθώριο και ανοχή. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμηνύσει ότι… «θα την ταράξει στην αντιπολίτευση», (και κατ’ άλλους «θα την ταράξει στη νομιμότητα», που είχε πει παλιά ο αείμνηστος ηγέτης της ΕΔΑ Ηλίας Ηλίου) «μέσα και έξω από τη Βουλή» που προμηνύει έντονες αναταράξεις. (και στους δρόμους;)
Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι αν δεν υπάρξουν διαρθρωτικές αλλαγές, αποκρατικοποιήσεις, μείωση των δαπανών του δημοσίου, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, νέες θέσεις εργασίας και φραγμός στις συνεχείς μειώσεις των αποδοχών εργαζομένων και συνταξιούχων, αυτή η κυβέρνηση δεν θα αντέξει για αρκετό χρόνο και οι πολίτες δεν θα αργήσουν να εκραγούν.