Είναι τόσο απλό και όμως δε γίνεται κατανοητό από πολλούς. Η Ελλάδα αναζήτησε διεξόδους και κατά το πεντάμηνο που πέρασε στη Ρωσία, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Και οι τρεις είπαν στην κυβέρνηση ότι η χώρα μας ανήκει στη Ευρώπη και εκεί τη θέλουν για πολλούς και διαφορετικούς λόγους η καθεμιά.

Δεν αρκέστηκαν όμως στο πεδίο των συστάσεων αλλά χωρίς περιστροφές κατέστησαν σαφές ότι δεν προτίθενται να μας στηρίξουν οικονομικά και πρέπει να τα βρούμε με τους  πιστωτές. Θέλουν να κάνουν μόνο επενδύσεις όποτε τις κρίνουν συμφέρουσες και αυτός είναι ένας από τους λόγους που μας θέλουν στην Ευρώπη και την ευρωζώνη.

Αυτά αποφεύγουν να τα πουν και μας αφήνουν να τρέφουμε ψευδαισθήσεις, οι οποίες φτάνουν μέχρι το σημείο να προσδίδουμε μυθιστορηματικές διαστάσεις σε ένα πάλι πολύ απλό γεγονός το οποίο αρνούμαστε να δεχτούμε: η πολιτική είναι κυνική και απαιτεί ρεαλιστική εκτίμηση των καταστάσεων που στην προκειμένη περίπτωση έχει την ερμηνεία του κέρδους και του ελέγχου.

Εκβιάζουν και κερδοσκοπούν οι εταίροι και δανειστές μας, το ΔΝΤ ισοπεδώνει τα πάντα, θέλουν να λεηλατήσουν τον πλούτο μας, εξωθούν στα άκρα τους Έλληνες, μας θέλουν εξουθενωμένους, εξαντλημένους, υποταγμένους και την κάθε ελληνική κυβέρνηση (πολύ περισσότερο τη σημερινή) απολύτως ταπεινωμένη, με τους βουλιμικούς γύπες του κέρδους να ξεσκίζουν ό,τι απέμεινε από το πτώμα της Ελλάδας.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα αναξίων και ενδοτικών ηγετών που οδήγησαν το λαό μας στον εξευτελισμό προσφεύγοντας στο ΔΝΤ και στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης ακολουθώντας από πολύ νωρίτερα όλοι τους πολιτικές αρπαχτής, τζόγου και εκμαυλισμού συνειδήσεως.

Τώρα, ό,τι κι αν γίνει στις Βρυξέλλες, εκεί στη λυκοφωλιά, όποια απόφαση κι αν ληφθεί, η Ελλάδα με το λαό της επί δεκαετίες θα πασχίζει να επιβιώσει σερνόμενη. Μας έχουν δέσει χειροπόδαρα και δε φαίνεται ακόμη να υπάρχει Μέγας Αλέξανδρος να κόψει το Γόρδιο Δεσμό.