Έχω εκνευριστεί με την Ολγα Γεροβασίλη. Ασφαλώς διότι μεσούσης της κρίσης και την ώρα που νομοθετούν λεηλασία της χώρας, εκείνη ξεσαλώνει στα μπουζούκια. Περισσότερο όμως επειδή εξευτέλισε τον ζεϊμπέκικο χορό! Η Ολγα δεν χόρευε, επεδείκνυε την ύπαρξή της. Λικνίζονταν άγαρμπα, μειδιούσε αυτάρεσκα, κοιτούσε ως χαζογκόμενα να δει αν την προσέχουν, κορδακίζονταν συνεπαρμένη, όχι από τον ήχο του μπουζουκιού, αλλά από την μέθη και της εξουσίας.
Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται άπαξ, είναι μυσταγωγία, ύμνος στο θεό και στη γη, στο μεράκι, στο πάθος, στον πόνο, στη ζωή και στο θάνατο. Η κυβερνητική εκπρόσωπος τα "τσάκισε"όλα αυτά, πέραν του ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να χορεύει ζεϊμπέκικο για κανένα λόγο, όπως ένας άνδρας δεν γίνεται να χορεύει τσιφτετέλι. Και για όλα τα παραπάνω επικαλούμαι την μαρτυρία ενός δεινού χορευτή, που ΧΟΡΕΥΕΙ και δεν χοροπηδάει από εδώ και από εκεί, του Φίλου μου Γιάννη Μπέλλου και όσων άλλων που χρειάζονται μόνο δυο τετραγωνικά μέτρα για να σε κάνουν να ριγήσεις.