Η άρνηση του νέου πρωθυπουργού να δώσει θρησκευτικό όρκο χαρακτηρίστηκε, ως επί το πλείστον, προκλητική. Κύματα πολιτών έσπευσαν να καταδικάσουν αυτήν την ενέργεια ως αρχή του διαζυγίου κράτους – εκκλησίας. Ο ίδιος όμως ο Αλ. Τσίπρας, δήλωσε στην πρώτη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο , πριν αναλάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και ορκιστεί πρωθυπουργός, «Ήρθα να σας βεβαιώσω πως οι σχέσεις εκκλησίας –κράτους θα είναι ουσιαστικότερες και πιο αναβαθμισμένες από ποτέ».
Με μια σύντομη αναδρομή σε ιστορικά θρησκευτικά γεγονότα, αυτή η κίνηση του νέου πρωθυπουργού , μόνο ενορατική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί .
Η Εκκλησία, εδώ και αρκετούς αιώνες, με Τρεις Οικουμενικές Συνόδους, έχει καταδικάσει τον εθνοφυλετικισμό (πρόκειται για έναν ιδιότυπο εθνικισμό στην σύγχυση κι εξομοίωση Εκκλησίας κι Έθνους, που ευνοεί την εθνική ενότητα περισσότερο κι απ’ την ορθόδοξη).
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο η εντολή του Χριστού είναι ξεκάθαρη «Απαγορεύεται ρητά να ορκίζεστε.»
Επίσης, ο ισχύον καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας, απαγορεύει σε μοναχούς και κληρικούς πάσης βαθμίδος, να ορκίζονται.
Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, είχε δηλώσει στο παρελθόν « Η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία. Αντιθέτως, είναι συνέπεια της διδασκαλίας της. Άλλωστε υπάρχει και η προτροπή της Αγίας Γραφής «μη ομόσαι όλως»».
Ο θρησκευτικός όρκος, λοιπόν, μάλλον είναι μία επιβολή της πολιτείας και όχι της Εκκλησίας, ώστε να ενθαρρύνει το αίσθημα ευθύνης.
Όταν κάποιος αρνείται να ορκιστεί είναι αδύνατη η εξωτερική επιβολή του όρκου, καθώς αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας της συνείδησης, για την διασφάλιση της οποίας, η χρήση του όρκου ενδέχεται να χαρακτηριστεί περιττή. Αν κάποιος είναι φιλαλήθης, θα συνεχίσει να υποστηρίζει την αλήθεια ακόμα και χωρίς την επιβολή του όρκου. Ενώ, αν δεν είναι, δεν θα δυσκολευτεί ούτε και να ψευδορκήσει.
Η ενέργεια του νέου πρωθυπουργού, λοιπόν, έφερε στο προσκήνιο ζητήματα στα οποία το κράτος τόσα χρόνια εθελοτυφλούσε και το οδηγούσαν σε αποξένωση με τη θρησκεία.