Η κατ’ αρχήν συμφωνία της χώρας με τους δανειστές έγινε δεκτή από την πλειοψηφία των πολιτών με ανακούφιση, αφού είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει προοπτική αυτόνομης πορείας χωρίς χρήματα και παραγωγή.
Ακούγονται πολλά περί… «κωλοτούμπας» του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ έλεγε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο, τώρα συζητά για ανάκαμψη νέου και αυτό είναι δήθεν ανεπίτρεπτο από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Θα πω ευθέως ότι αν πρόκειται να οδηγηθούμε σε καταστροφή, όπως είναι προφανές ότι θα συμβεί αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, ας κάνει όσες «κωλοτούμπες» θέλει, αρκεί να μη ληφθούν καινούρια μέτρα εξαθλίωσης, αλλά να χαραχθεί ένας άλλος δρόμος προς την ανακούφιση των δεινοπαθούντων αφενός και τη σταδιακή έστω ανάπτυξη αφετέρου.
Αν ο κ. Τσίπρας, η κυβέρνηση εν γένει, επιτύχει να διατηρήσει αλώβητα έστω κι ένα μέρος των όσων έχει εξαγγείλει, τότε θα έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στη χώρα η οποία από το 2009 έχει βυθιστεί σε μια πρωτοφανής οικονομική και κοινωνική κρίση.
Δηλαδή οι 100 δόσεις για την εξόφληση οφειλών προς το δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία, η ρύθμιση για τα «κόκκινα» δάνεια, η προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η κατάργηση της προσωποκράτησης για χρέη ως 50.000 ευρώ, η προστασία των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι από εκείνα που δίνουν μια «ανάσα αμετροέπειας» στους Έλληνες που κυριολεκτικά ασφυκτιούν.
Πέραν αυτών η δημιουργηθείσα αίσθηση ότι η κυβέρνηση όντως διαπραγματεύεται ό,τι λέει και κάποια όχι, ικανοποιεί τη γενική περί δικαίου και φιλοτίμου αντίληψη, αφού στα χρόνια που πέρασαν οι δανειστές μας εξευτέλισαν πλειστάκις και πολλαπλώς, με τη σύμπραξη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ με τους κ.κ. Γ. Παπανδρέου - Ευαγ. Βενιζέλο- Γ. Παπακωνσταντίνου, την κυβέρνηση Παπαδήμου, τη συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με τους Σαμαρά-Βενιζέλο και τη ΔΗΜΑΡ με τον κ. Κουβέλη για αρκετό διάστημα.
Όλα αυτά μαζί και η επιλογή του κ. Τσίπρα για κεντροδεξίο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο), έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την αντιπολίτευση και δη τη Ν.Δ., με τον κ. Σαμαρά να βάλλεται πανταχόθεν και για την ενδοτική πολιτική του και για τη μεγάλη ήττα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Βεβαίως υπάρχουν διαφωνίες στον ΣΥΡΙΖΑ για την τακτική που ακολουθεί, με κορυφαία από τον κ. Μανώλη Γλέζο που ζήτησε συγγνώμη από τους Έλληνες για την κυβερνητική μεταστροφή, αλλά αυτές οι φωνές εκφράζουν ένα μικρό μέρος της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας η οποία δεν έχει και πολλή διάθεση για «επαναστατικές γυμναστικές» ούτε για πολιτικό…. «ναζο-νεοκομμουνισμού». Θέλει να πορευτεί δύσκολα μεν έτσι ή αλλιώς πλέον, ήρεμα δε όσο γίνεται, χωρίς να κινδυνεύει να χάσει τ΄ αυγά και τα πασχάλια.
Ας συνειδητοποιήσουν οι συνιστώσες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερψηφίστηκε μόνο από Αριστερά, αφού αυτοί (οι Αριστεροί) που τον ψήφιζαν εξακολουθούν να είναι 3,5-4%. Υπερψηφίστηκε από πολίτες ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος που δεν έχουν καμία σχέση με τις Μαρξιστικές-Σταλινικές θεωρίες ούτε με την ύπαρξη του κ. Γλέζου, ο οποίος μάλλον ζει στην εποχή της αντίστασης και των Γερμανών και θα ήθελε ενδεχομένως να εκστρατεύσουμε κατά της Γερμανίας.
Επομένως, αφού η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα αυτόνομης πορείας, δεν έχει καν παραγωγικούς πόρους, επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος να βγει από αυτήν την κρίση με τις λιγότερες απώλειες. Άλλωστε, πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.