Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΛΤΣΗΣ (Πρωινός Λόγος, Σάββατο 4/3/23
ΘΡΗΝΟΣ. Νέα παιδιά έχασαν τη ζωή τους άδικα. Η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη την Τρίτη το βράδυ, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Κατέδειξε όμως τη σχιζοφρενική νοοτροπία που καταδυναστεύει τη χώρα. «Πάμε κι όπου βγει», ειπώθηκε από τους «υπευθύνους». Αυτή είναι και η κρατούσα άποψη για όλα τα θέματα- προβλήματα. «Πάμε κι όπου βγει»! Σε αυτή τη φράση προσθέστε και το ...«έχει ο θεός για αύριο» ή το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ....... μας» και ο παραλογισμός ολοκληρώνεται. Η «φιλοσοφία» του καραγκιόζη. Κάπως έτσι
πορευόμαστε μιά ζωή κι έγινε η ζωή μας κόλαση.
ΜΕ τον ίδιο τρόπο όμως ψηφίζουμε ... «κι όπου βγει». Και ήρθε μιά δεκαετής οικονομική κρίση που ισοπέδωσε τα πάντα. Για να ακολουθήσει η «πρώτη φορά Αριστερά» με τα capital control και τις δήθεν διαπραγματεύσεις που μας κόστισαν πάνω από εκατό δις. Και ζήσαμε σκηνές απείρου κάλλους, τραγικής ανεκδοτολογικής μορφής. Για να ακολουθήσουν δυό χρόνια καραντίνας και εγκλεισμού λόγω του κορωνοιού, ο χαμός με τα εμβόλια, χωρίς να γνωρίζει ακριβώς κανείς αν ήταν σωστό ή όχι και αποτελείωσε ό,τι είχε απομείνει όρθιο. «Να τα κλείσουμε όλα κι όπου βγει»!
ΞΕΡΕΤΕ τι λέμε; Να τα διαλύσουμε όλα κι όπου βγει! Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, δε δουλεύει τίποτε σωστά. Πάρτε για παράδειγμα τα τοπικά μας θέματα. Διαπλοκή, διαφθορά, σήψη, ρουσφέτι, σπατάλη του δημοσίου χρήματος, χάιδεμα και των πιο αχρείων συναισθημάτων από τους ψηφοθηρούντες επίδοξους σωτήρες ... «κι όπου βγει»! Και εμείς τους ψηφίζουμε, διαλέγοντας συνήθως τους χειρότερους, αυτούς που θα κάνουν πράξη το «όπου βγει».
ΝΑ γίνεται η δουλειά μας και όλα στάχτη και μπούρμπερη, που λένε. Σιγά που θα σκάσουμε κιόλας. Μια απευθείας ανάθεση, ένας διορισμός, ένα χάιδεμα στην πλάτη και είναι αρκετά για να νιώσουμε πως συμμετέχουμε στη νομή της εξουσίας. Ότι μας δουλεύουν αγρίως και εντελώς ξετσίπωτα, δεν πειράζει. Δεν μας νοιάζει! Σιγά τώρα που θα το πάρουμε και κατάκαρδα. Εξ άλλου εκείνοι βολεύονται με το που εκλέγονται κι εμείς βολευόμαστε όπως- όπως. Ξεκάθαρες συναλλαγές! Δίνεις και παίρνεις. Ότι ο τόπος βυθίζεται στην εξαθλίωση, δε χάλασε κι ο κόσμος.
ΤΡΑΝΤΑΧΤΗ απόδειξη η Ηπειρος. Πρώτη στην υπανάπτυξη, στη φτώχεια. Εκεί όμως εμείς, σταθερά στο «πάμε κι όπου βγει». Και στο Δήμο Ιωαννιτών, τα ίδια. Μιά ομάδα εξέλεξε έναν δήμαρχο με καθόλου σύννομες διαδικασίες. Θιασώτες προφανώς του «όπου βγει». Με τις παρατάξεις που στηρίζουν τη Δημοτική Αρχή της μειοψηφίας, όπως και οι άλλες, να λένε δεν πειράζει, αρκεί να λυθούν τα προβλήματα της πόλης! Μάλλον έτσι τις συμφέρει κι όχι πως τους έπιασε ο πόνος για την πόλη. Τη νομιμότητα τη θυμούνται όταν, όποτε κι όπως τις βολεύει. Και σιγά μην πάθει κάτι η πόλη. Τόσα χρόνια αντέχει το «όπου βγει»!
«ΠΑΜΕ κι όπου βγει», λοιπόν. Έχει γενική και διαχρονική εφαρμογή η φράση που προκάλεσε μιά τραγωδία. Που με διάφορες μορφές η χώρα ζει συχνά. Πότε με πυρκαγιές όπου χάνονται εκατοντάδες πολίτες, πότε με πλημμύρες και υψηλές θερμοκρασίες. Με ένα σύστημα πρόληψης, Υγείας, Παιδείας και Οικονομίας, για κλάματα. Ψηφίζουν στη Βουλή, συχνά χωρίς να γνωρίζουν τι είναι «και όπου βγει». Άλλωστε σε ρουσφετολάγνους πολίτες απευθύνονται και εν πολλοίς αδιάφορους για το τι θα συμβεί. Τόσο που αναρωτιέσαι αν αυτοί που αποφασίζουν είναι οι έξυπνοι και εμείς οι ηλίθιοι ή εκείνοι είναι ηλίθιοι που παριστάνουν τους έξυπνους.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, όμως, για τη διακωμώδηση της φράσης που κόστισε τόσες ζωές και μαύρισε την ψυχή όλων μας. Η αναζήτηση ευθυνών, που σίγουρα θα αποδοθούν, δεν αρκεί. Απαιτείται ριζική αναθεώρηση, άμεσος εκσυγχρονισμός του τρόπου λειτουργίας του κράτους γενικότερα. Έχει πολιτικό κόστος, θα μας πείτε. Δε θα έχει, αν η όποια κυβέρνηση το αποφασίσει, το ξεκαθαρίσει από την αρχή στους πολίτες. Αν δηλαδή μας πει ειλικρινά τις προθέσεις της και τι θα προκύψει από την πολιτική που θα εφαρμόσει. Την αλήθεια θέλουμε.